Οργιάζει η διαφθορά και ανθίζει ο νεποτισμός
Είναι αλήθεια ότι στην χώρα μας υπάρχει μακρά παράδοση φαινομένων διαφθοράς στις συναλλαγές του πολίτη με τις δημόσιες υπηρεσίες. Η διαφθορά στον δημόσιο τομέα ειδικότερη μορφή της οποίας είναι η διαπλοκή, εκτός από οικονομική ζημιά, δημιουργεί δυσλειτουργία στο κράτος όπου μαζί με την γραφειοκρατία στον κρατικό μηχανισμό, κάνουν ορατά τα φαινόμενα κακοδιοίκησης και αδιαφάνειας των κρατικών λειτουργών.
Διαφθορά θεωρείται οποιαδήποτε νομικά άδικη συμπεριφορά που έχει κατάχρηση δημοσίου αξιώματος ή ρόλου για την επίτευξη ιδιωτικού οφέλους. Η διαφθορά είναι ένα κοινωνικό-οικονομικο φαινόμενο που μπορεί να έχει πολλαπλές μορφές. Η απάτη, η υπεξαίρεση χρημάτων, η δωροδοκία, ο εκβιασμός, η νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες, θεωρούνται μορφές διαφθοράς οι οποίες μπορούν να εμφανιστούν στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα αλλά ιδιαίτερα στην δικαστική εξουσία.
Η ελληνική δικαιοσύνη υποτάχθηκε στις μεθοδεύσεις του πολιτικού συστήματος, προκείμενου να ξεπλύνει τους διεφθαρμένους τραπεζίτες και πολιτικούς, οι οποίοι ζημίωσαν το έθνος κατά εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Η απόφαση του Αρείου Πάγου να δώσει αμνηστία στους ανθρώπους αυτούς που κατέστρεψαν την Ελλάδα, με τα διεφθαρμένα κίνητρα τους για να πλουτίζουν, συνιστά μια μελανή σελίδα στην ιστορία της ελληνικής δικαιοσύνης.
Η δικαιοσύνη είναι η ραχοκοκαλιά της οργανωμένης κοινωνίας, είναι ο θεσμός που προστατεύει τους πολίτες από το κράτος και τους ισχυρούς, όταν όλα τα άλλα μέσα αποτύχουν, είναι ο θεσμός που τελικά μας προστατεύει από τους νόμους της ζούγκλας. Το κράτος δίκαιου που είναι το σύνταγμα και οι νόμοι, δεν έχουν λόγο ύπαρξης αν οι δικαστές χρηματίζονται. Όλα τα νομικά βιβλία είναι άχρηστα και οι δίκες φαίνονται κωμωδίες, ακόμη και αν ορισμένοι δικαστές τυγχάνει να είναι δίκαιοι, διότι δεν αρκεί να είναι ο ένας τίμιος, πρέπει όλο το σύστημα να είναι και να φαίνεται σε όλους δίκαιο.
Ο πόλεμος κατά της διαφθοράς είναι μακρύς, δύσκολος και επίπονος και αντιμετωπίζει πολλά εμπόδια, όπως κρατική κάλυψη και απροθυμία των αρμοδίων οργάνων για αποτελεσματική δράση.
Ο πόλεμος αυτός απαιτεί την έξοδο από μια αντίφαση.
Δεν είναι δυνατόν να καταστεί το πολιτικό σύστημα υγιές εάν δεν μεταβληθεί το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Η καλλιέργεια μιας νέας πολιτικής σκηνής και μιας νέας ηθικής στη δημόσια διοίκηση, αποτελούν αλληλένδετα στοιχεία μιας δεοντολογίας που θα οδηγήσουν στη βελτίωση της διοίκησης και στην αποκατάσταση της διαφάνειας.
Όταν όμως δεν υπάρχει λογοδοσία και διαφάνεια οι θεσμοί είναι αναποτελεσματικοί και τότε επικρατούν ο νεποτισμός και η διαφθορά κρατώντας εγκλωβισμένη την ελληνικη κοινωνία στα γρανάζια τους.
Το φαινόμενο εκδηλώνεται με την παραχώρηση θέσεων και αξιωμάτων σε συγγενείς και φίλους χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια και είναι τόσο καλά αφομοιωμένο που δεν προκαλεί έκπληξη η δημόσια εμφάνιση του. Αντίθετα δεν είναι λίγες οι φορές που θεωρείται αυτονόητο ως φόρος τιμής ή υποχρέωση στον αποβιώσαντα πρόγονο μιας προσωπικότητας, η επιλογή του απόγονου του, ως το άτομο που θα καλύψει το κενό που προέκυψε.
Διακρίνουμε λοιπόν μια ευνοϊκή μεταχείριση που απολαμβάνουν οι συγγενείς και οι φίλοι εκτός από τους πολιτικούς αλλά και από τους λειτουργούς του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Η αυθαιρεσία, η ευνοιοκρατία και η διαφθορά κυριαρχούν στα θεσμικά όργανα της κυβέρνησης και δεν είναι τυχαία φαινόμενα.
Τα πιο τρανταχτά παραδείγματα οικογενειοκρατίας στη Ελλάδα είναι τα ονόματα Παπανδρέου και Καραμανλής. Τα δυο μεγάλα αυτά κόμματα ευθύνονται για το κλίμα νεποτισμού και σκοτεινών δοσοληψιών που επικρατεί στη βουλή. Οι άπατες, οι καταχρήσεις και η ευνοιοκρατία θα αποφευχθούν στο μέλλον με κοινό αγώνα ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για αυξημένες επενδύσεις πρωτίστως των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, αλλά και όταν οι πολίτες ενημερώνονται κατάλληλα ώστε να σχηματίσουν την δική τους γνώμη.
Η ανάληψη δράσης είναι πιο αναγκαία τώρα, διότι η απάτη, η κακοδιαχείριση και ο νεποτισμός αυξάνονται συνεχώς. Η έλλειψη ελευθεριών, η άνιση κατανομή και η διαφθορά αντικατοπτρίζουν την γενική δυσαρέσκεια των πολιτών απέναντι στα καθεστώτα που ασκούν εξουσία, καθώς οι άνθρωποι επιθυμούν έναν συνδυασμό οικονομικής ανάπτυξης, σεβασμού των δημοκρατικών αξιών και κοινωνικής πρόνοιας.
Η οικογενειοκρατία, και η φοβική κοινωνία έχουν καταλάβει την κυβέρνηση αλλά και την χώρα μας. Η νοοτροπία του «θα βάλω τον δικό μου» ή «θα βάλεις τον δικό σου» οι κολλητοί, η μονιμότητα και ασφάλεια του δημοσίου και η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, εμφανίζονται ως κυρίαρχες συμπεριφορές σε κάθε έκφραση της καθημερινής ζωής όπως στην εργασία, στις κοινωνικές σχέσεις, στα πολιτικά κόμματα και σε όλους τους κοινωνικούς, πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς.
Οι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να δραστηριοποιηθούν και να αναπτυχθούν έξω από το προστατευτικό κουκούλι της οικογένειας και του κράτους, γιατί φοβούνται να επιχειρήσουν και να δημιουργήσουν, γιατί νιώθουν ανεπαρκείς, αδύναμοι και απροστάτευτοι και έτσι αναζητούν την προστασία της οικογένειας και του κράτους και δεν αποσπώνται από τον ομφάλιο λώρο αυτών.
Κατά αυτόν τον τρόπο το πελατειακό κράτος και ο νεποτισμός επιβίωσαν στην Ελλάδα και η μεταρρύθμιση του δυσλειτουργικού κράτους και της προβληματικής οικονομίας δεν επετεύχθη. «Το ταξίδι προς την Ιθάκη» δεν ξεκίνησε ποτέ γιατί επιβίωσε τελικά το παλαιό σύστημα στην Ελλάδα.
Η σκανδαλολογία, η προκλητική κερδοφορία και οι ρυθμίσεις χρεών μεγάλων επιχειρήσεων, οι φοροαπαλλαγές των λίγων και ισχυρών και κυρίως των εφοπλιστών, η καθήλωση μισθών και η περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών για τους εργαζόμενους, κρύβουν το μέγα σκάνδαλο που είναι η εκμετάλλευση του ανθρώπου. Κρύβοντας την ληστεία του κοινωνικού πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι, συσσωρεύουν αμύθητα κέρδη για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις πολυεθνικές.
Απώτερος στόχος της κυβέρνησης είναι να μετατραπεί η οργή και η αγανάκτηση των ανθρώπων σε παθητικότητα και απογοήτευση και να παραιτηθούν από συλλογικές δράσεις και αντιστάσεις.
Ο κάθε πολίτης λοιπόν πρέπει να γίνει ενεργός γιατί μόνο οι ενεργοί και συνειδητοποιημένοι πολίτες μπορούν να μειώσουν ή και να εξαλείψουν την διαφθορά και να αναγκάσουν τους πολιτικούς άνδρες στην προώθηση πολιτικών για την διαφάνεια και την δημοκρατία. Δεν μπορούμε να έχουμε δημοκρατία αν δεν υπάρχει αξιοκρατία όπου ο κάθε πολίτης συμφωνά με την αξία του πρέπει να πράττει και να τιμάται.
Όλοι λοιπόν είτε είναι δημόσιοι υπάλληλοι είτε ιδιώτες είτε πολιτικοί πρέπει να εφαρμόσουν ένα αξιακο, με νομούς, αρχές και αξίες μέσα σε μια δημοκρατία και ένα κράτος δίκαιου που οι ίδιοι βιώνουν. Γιατί η δημόσια διοίκηση είναι δική τους και είναι για το δικό τους συμφέρον, γιατί είναι η ίδια η δημοκρατία.
Όλοι οι πολίτες πρέπει να νοήσουν τους πραγματικούς ορισμούς των αξιών και αρχών και να μπουν σε μια διαδικασία πραγματικής γνώσης.
