ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΔΟΛΑΡΙΟΥ ( CFR )

 

ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΔΟΛΑΡΙΟΥ

Πώς το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων καθορίζει την αμερικανική διπλωματία

Επί 60 χρόνια, το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (CFR) συμβουλεύει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Για κάθε σύγκρουση, καθορίζει τους πολεμικούς στόχους προς το συμφέρον των μελών της και πέρα ​​από κάθε δημοκρατικό έλεγχο. Συμμετέχει επίσης στη συγγραφή μιας επίσημης ιστορίας κάθε φορά που είναι απαραίτητο να καταδικάσει τα λάθη του παρελθόντος και να ξαναχτίσει μια εικόνα. Χρηματοδοτείται από 200 πολυεθνικές, έχει 4.200 μέλη από τα οποία επιλέγονται οι περισσότεροι κυβερνητικοί ηγέτες. Η επιχειρηματική ελίτ σχεδιάζει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ με συναίνεση κεκλεισμένων των θυρών.

Σε τηλεοπτικό ριάλιτι, το NBC ζήτησε από εν ενεργεία υπουργούς και πρώην υπουργούς να προσομοιώσουν την αντίδρασή τους σε περίπτωση νέας τρομοκρατικής επίθεσης. Για να ανασυνθέσουν τις πραγματικές συνθήκες, οι αξιωματούχοι βοηθούνται από ηγέτες του CFR που τους συμβουλεύουν ζωντανά.

Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Πρόεδρος Woodrow Wilson διόρισε τον προοδευτικό δημοσιογράφο Walter Lippmann υφυπουργό Πολέμου. Ήταν υπεύθυνος για τη σύσταση μιας μυστικής ομάδας 125 ακαδημαϊκών υψηλού επιπέδου, "The Inquiry", για να μελετήσει τις ευκαιρίες για τη διάδοση του φιλελευθερισμού στον κόσμο στον απόηχο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου  [ 1 ] . Συνεργάζεται στενά με τον Ειδικό Σύμβουλο του Προέδρου, συνταγματάρχη Edward Mandell House. Η τελική έκθεση, Οι στόχοι του πολέμου και οι ρήτρες ειρήνης που απαιτούν  [ 2 ] , θα χρησίμευε ως βάση για τα περίφημα Δεκατέσσερα σημεία του Wilson  [ 3 ] .

Αυτή η προσέγγιση συχνά περιγράφεται ως ιδεαλιστική (κάνοντας το καλό της Ανθρωπότητας χωρίς αυτό) σε αντίθεση με τον ρεαλισμό (υπεράσπιση των συμφερόντων του ατόμου χωρίς να ανησυχείτε για βασικές αρχές). Στην πραγματικότητα ο Wilson ηγείται και των δύο ταυτόχρονα: σκοπεύει να επεκτείνει τη δημοκρατία, αλλά διατηρεί το δικαίωμα να εισβάλει στο Μεξικό ή να προσαρτήσει την Αϊτή. Σήμερα, οι νεοσυντηρητικοί ισχυρίζονται αυτή την παράδοση: θέλουν να εκδημοκρατίσουν την Ευρύτερη Μέση Ανατολή και να ξεκινήσουν βομβαρδίζοντας το Αφγανιστάν και το Ιράκ.

Κατά την ανακωχή, ο Wilson ταξίδεψε στην Ευρώπη για να συμμετάσχει προσωπικά στη Διάσκεψη Ειρήνης των Βερσαλλιών. Τον συνοδεύουν πέντε άμεσοι συνεργάτες, μεταξύ των οποίων και ο Συνταγματάρχης Χάουζ, ο οποίος παίρνει μαζί του 23 μέλη του «The Inquiry». Η αντιπροσωπεία των ΗΠΑ επιβάλλει τη μέθοδο εργασίας της στους εταίρους της: δεν τίθεται θέμα συζήτησης ειρηνευτικών συνθηκών, κράτος προς κράτος, προτού καθορίσουμε τι θα είναι η ειρήνη. Προσπαθεί να μοιραστεί το όραμά της για αυτό που αργότερα θα ονομαστεί παγκοσμιοποίηση: ένας κόσμος ανοιχτός στο εμπόριο, χωρίς έθιμα και κανόνες, και μια Κοινωνία των Εθνών (SDN) που αποτρέπει τους πολέμους. Αυτό το σχέδιο θα τροποποιηθεί σε μεγάλο βαθμό από τους Ευρωπαίους και στη συνέχεια θα απορριφθεί τελικά από το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών αποκηρύσσοντας τον Wilson.

Στο περιθώριο της Διάσκεψης Ειρήνης, η βρετανική και η αμερικανική αντιπροσωπεία αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα είδος διεθνικής Ακαδημίας, η οποία θα συνέχιζε και θα επικαιροποιούσε το έργο της «The Inquiry» για να βοηθήσει τις δύο κυβερνήσεις να καθορίσουν από κοινού την εξωτερική τους πολιτική μακροπρόθεσμα. Συμφωνείται ότι αυτό το Αγγλοαμερικανικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων θα οργανωθεί σε δύο ανεξάρτητα τμήματα, το ένα στο Λονδίνο και το άλλο στη Νέα Υόρκη.

Ωστόσο, από την πλευρά του, ο Elihu Root (υπουργός Εξωτερικών που είχε οργανώσει τις επεμβάσεις στην Κούβα, τον Άγιο Δομίνικο και την Ονδούρα, και παρόλα αυτά κέρδισε το Νόμπελ Ειρήνης) είχε ήδη δημιουργήσει ένα Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων ( Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων - CFR). Αυτή η ένωση συγκέντρωσε εκατό προσωπικότητες, αλλά δεν λειτούργησε πραγματικά. Το "The Inquiry" λοιπόν συγχωνεύτηκε με αυτό το CFR για να σχηματίσει τον αμερικανικό κλάδο του συστήματος, ενώ οι Βρετανοί δημιούργησαν το Βασιλικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων (RIIA) στο Chatham House.

Οι κανόνες λειτουργίας του CFR και του Chatham House είναι εκείνοι, κλασικοί, των κοινωνιών της σκέψης: οι συμμετέχοντες καλούνται να παραθέσουν αποσπάσματα εκτός των παρατηρήσεων που έγιναν, αλλά ποτέ να μην αποκαλύψουν την ταυτότητα των συγγραφέων τους. Επιπλέον, αυτή τη στιγμή και οι δύο σύλλογοι προορίζονται αποκλειστικά για εθνικούς και αποκλειστικά άνδρες. Αλλά ο τόνος των συζητήσεων εξελίσσεται διαφορετικά στο Ηνωμένο Βασίλειο (στράφηκε προς την Αυτοκρατορία του) και στις Ηνωμένες Πολιτείες (θήραμα του απομονωτισμού). Αυτή η απόκλιση εμφανίζεται στους τίτλους των αντίστοιχων περιοδικών τους: Foreign Affairs for the CFR, International Affairs for the RIIA.

Κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, το CFR έφτασε από 300 σε 663 προσωπικότητες στη Νέα Υόρκη, που επιλέχθηκαν από κοινού. Εκπροσωπούν όλες τις πολιτικές ευαισθησίες, εκτός φυσικά από τους απομονωτές. Το CFR χρηματοδοτείται γενναιόδωρα από ιδιωτικές δωρεές, ιδίως αυτές του Ιδρύματος Carnegie, και όχι από το ομοσπονδιακό κράτος που συμβουλεύει. Πανομοιότυποι σύλλογοι δημιουργούνται σε οκτώ μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1930, το Συμβούλιο διχάστηκε ως προς τη στάση που έπρεπε να υιοθετήσει απέναντι στον ιαπωνικό μιλιταρισμό και τη ναζιστική Γερμανία. Στο τέλος, ο σύλλογος πήρε θέση: ο τότε διευθυντής Hamilton F. Armstrong και ο γραμματέας, Allen W. Dulles, δημοσίευσαν ένα ηχηρό φυλλάδιο Can we be neutral; . Από την εισβολή στην Πολωνία το 1939, δηλαδή δύο χρόνια πριν ο Λευκός Οίκος αποφασίσει να πάει στον πόλεμο, το CFR άρχισε να εργάζεται για πολεμικούς στόχους. Θα συνεχίσει το έργο της εμπειρογνωμοσύνης του μέχρι το τέλος των εχθροπραξιών. Εκατοντάδες μελετητές γράφουν Μελέτες Ειρήνης και Πολέμου  [ 4 ], σε 682 απομνημονεύματα, υπόψη του Υπουργείου Εξωτερικών. Η έρευνα χρηματοδοτείται από το Ίδρυμα Ροκφέλερ με ποσό 350.000 δολαρίων. Θα χρησιμεύσουν ως βάση για τη σύγκληση των διασκέψεων Dumbarton Oaks και San Francisco (δημιουργία του ΟΗΕ).

Στο τέλος των εχθροπραξιών, ο Allan W. Dulles, ο οποίος είχε υπηρετήσει κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου Πολέμου στο OSS  [ 5 ] , εξελέγη πρόεδρος του CFR. Η πρώτη πρωτοβουλία του Συμβουλίου είναι ο απολογισμός του πολέμου για λογαριασμό της κυβέρνησης Τρούμαν. Αυτή τη φορά είναι λίγο υπερβολικό. Επιφανείς ιστορικοί διαμαρτύρονται για τη μονοπώληση της ιστορικής έρευνας από μια λέσχη ιδιωτικών συμφερόντων που συνδέεται με το ομοσπονδιακό κράτος. Στην πράξη, το CFR είναι το μόνο με πρόσβαση στα κρατικά αρχεία και μπορεί να γράψει μια επίσημη ιστορία χωρίς να φοβάται ότι θα αντικρούσει.

Ο αριθμός των μελών συνεχίζει να αυξάνεται και γρήγορα φτάνει τα χίλια. Για να καλύψουν όλους τους τομείς της κοινωνίας, οι διευθυντές του CFR αποφάσισαν να ανοίξουν τη λέσχη σε λιγότερο τυχερές προσωπικότητες: τους συνδικαλιστικούς ηγέτες του AFL-CIO  [ 6 ] .

Εξακολουθεί να είναι το Συμβούλιο που αναπτύσσει το δόγμα του Ψυχρού Πολέμου. Το Foreign Affairs δημοσιεύει ανώνυμα ένα ηχηρό άρθρο, «The Sources of Soviet Behaviour»  [ 7 ] . Στην πραγματικότητα πρόκειται για ανάλυση του πρέσβη George F. Kennan κατά την επιστροφή του από τη Μόσχα. Περιγράφει τον κομμουνισμό ως εγγενώς επεκτατικό και διασφαλίζει ότι σύντομα θα αντιπροσωπεύει μια ακόμη πιο σοβαρή απειλή από το Τρίτο Ράιχ. Ένα είδος παράνοιας κυριεύει το Συμβούλιο, όπου πολλοί ερμηνεύουν εσφαλμένα αυτό το άρθρο ως αναγγελία επικείμενης στρατιωτικής επίθεσης από τους Σοβιετικούς. Είτε έτσι είτε αλλιώς, ο Πρόεδρος Χάρι Σ. Τρούμαν αναθέτει στον Κέναν να συντάξει τον Νόμο Εθνικής Ασφάλειαςπου συγκροτεί τον μυστικό κρατικό μηχανισμό (μόνιμο κοινό επιτελείο σε καιρό ειρήνης, CIA και Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας). Αυθόρμητα, οι άνδρες του CFR φτάνουν στις θέσεις ευθύνης αυτών των μυστικών ιδρυμάτων του ομοσπονδιακού κράτους, ιδίως οι Dean Acheson, Charles Bohlen, Averell Harriman, Robert Lovett και John McCloy. Σε αντάλλαγμα, αυτοί οι θεσμοί χρησιμοποιούν το CFR για να αποτρέψουν οποιαδήποτε επιστροφή στον απομονωτισμό μεταξύ των ελίτ και να τις κινητοποιήσουν στην υπηρεσία του Σχεδίου Μάρσαλ  [ 8 ] .

Ωστόσο, το σημείο καμπής που έγινε από την κυβέρνηση Τρούμαν, όταν ο Kennan απολύθηκε υπέρ του αναπληρωτή του Paul H. Nitze  [ 9 ] και ο Ψυχρός Πόλεμος εξελίχθηκε από απλή αναχαίτιση σε έμμεση αντιπαράθεση, ήταν μια αντίδραση στην πρώτη σοβιετική ατομική δοκιμή. αποφασίζεται εκτός του ΚΠΑ.

Κατά τη δεκαετία του 1950, το Συμβούλιο μελέτησε το πυρηνικό δόγμα. Οι ad hoc ομάδες εργασίας δημιουργήθηκαν το 1954 και το 1955. Τα πρακτικά των συναντήσεων γράφτηκαν από έναν νεαρό ακαδημαϊκό κοντά στο στρατιωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα, τον Henry A. Kissinger  [ 10 ] . Μετά την πρώτη κινεζική ατομική δοκιμή το 1964, το CFR εργάστηκε στην Κίνα και υποστήριξε μια πολιτική διαφάνειας. Υιοθετήθηκε από τον Ρίτσαρντ Νίξον, ο οποίος το ανακοίνωσε στις Εξωτερικές Υποθέσεις και στη συνέχεια εφαρμόστηκε σταδιακά από τον Κίσινγκερ, ο οποίος είχε γίνει υπουργός Εξωτερικών του Νίξον.

Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου που το Ίδρυμα Ford  [ 11 ] προσχώρησε στους δωρητές. Προσλαμβάνονται λαμπροί ακαδημαϊκοί όπως ο Zbigniew Brzezinski ή ο Stanley Hoffman.

Συνεχίζοντας την ίδια τεχνική, το CFR έγραψε ιστορικές μελέτες στο τέλος του πολέμου του Βιετνάμ. Εκδίδεται επίσημη Ιστορία με την υπογραφή 22 προσωπικοτήτων πολύ υψηλού επιπέδου. Όπως και το 1945, οι ίδιες οι αμερικανικές ελίτ αποφασίζουν ποια εγκλήματα πρέπει να αναγνωριστούν και να απαλλαγούν, και ποια μπορούν να κρυφτούν και επομένως πρέπει να ξεχαστούν. Διώχνουν τον Νίξον και προσποιούνται ότι αντλούν μαθήματα από το παρελθόν για να μπορέσουν να γυρίσουν σελίδα και να διεκδικήσουν ξανά την καλή θέληση.

Ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ της Chase Manhattan Bank (τώρα JP Morgan Chase) ανέλαβε την προεδρία του CFR το 1970. Άνοιξε δειλά το κλαμπ σε γυναίκες και στρατολόγησε νέους. Δημιούργησε μια θέση εκτελεστικού διευθυντή την οποία εμπιστεύτηκε στον πρώην υπουργό Εξωτερικών του Κάρτερ, Cyrus R. Vance, τότε ένα Διεθνές Συμβουλευτικό Συμβούλιο (η Γαλλία εκπροσωπήθηκε εκεί από τον Michel Rocard, τον Καναδά από τον Brian Muroney).

Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, το CFR καθιέρωσε τη νέα πολιτική γραμμή της χώρας δημοσιεύοντας στο Foreign Relations ένα άρθρο του Samuel Huntington, «The Clash of Civilizations»  [ 12 ] .

Σύνοδος εργασίας στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων.

Το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων προεδρεύεται επί του παρόντος από τον Richard N. Haass, πρώην διπλωματικό σύμβουλο του προέδρου Bush Sr. που έγινε βοηθός του Colin L. Powell στην κυβέρνηση Bush Jr. Λέγεται ότι είναι ένας από τους μέντορες της Κοντολίζα Ράις. Πρόεδρος είναι ο Peter G. Peterson, ένας τραπεζίτης κοντά στους Μπους. Περισσότερες από 200 πολυεθνικές χρηματοδοτούν τον σύλλογο με περισσότερα από 7 εκατομμύρια δολάρια ετησίως. Έχει 4200 μέλη και απασχολεί 50 ερευνητές. Το Foreign Affairs έχει πουλήσει 125.000 αντίτυπα παγκοσμίως.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων εξήντα ετών, το CFR έχει διαμορφώσει τις μακροπρόθεσμες στρατηγικές του Στέιτ Ντιπάρτμεντ με την οικοδόμηση συναίνεσης εντός των ελίτ των ΗΠΑ (εξαιρούνται οι απομονωτιστές) πέρα ​​από τον δημοκρατικό έλεγχο. Έχει θέσει τους πολεμικούς στόχους όλων των συγκρούσεων στις οποίες εμπλέκονται οι Ηνωμένες Πολιτείες σύμφωνα με τα συμφέροντα των μελών τους. Σε αυτό το σύστημα, ο πόλεμος δεν είναι «  η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. », σύμφωνα με τη φόρμουλα του Clausewitz, αλλά η συνέχιση της ελεύθερης αγοράς. Την ίδια στιγμή, ο ορισμός των πολεμικών στρατηγικών έπεσε στην Rand Corporation ως σύμβουλος του Υπουργείου Άμυνας. Το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων έχει δημιουργήσει επίσης μια συναινετική Εθνική Ιστορία που πιστώνει τον μύθο του ανιδιοτελούς παρεμβατισμού και αρνείται τα δεινά που επέφερε η Ουάσιγκτον στον υπόλοιπο κόσμο. Τέλος, το CFR συνέβαλε στην εξαγωγή του αμερικανικού πολιτικού μοντέλου επιλέγοντας ξένους ηγέτες.

[ 1 ]  Λίγα χρόνια αργότερα, ο Walter Lippmann θα γινόταν ένας από τους θεωρητικούς του φιλελευθερισμού σε αντίθεση με τον σχεδιασμό που ξεκίνησε από τον Franklin Roosevelt κατά τη διάρκεια του New Deal. Πρβλ. «  Friedrich von Hayek, πάπας του υπερφιλελευθερισμού  » του Denis Bonneau, Voltaire , 4 Μαρτίου 2004.

[ 2 ]  Οι Στόχοι του Πολέμου και οι Όροι Ειρήνης Οι Προτάσεις του .

[ 3 ]  “  The tenteen points of President Wilson  ”, του Woodrow Wilson, Voltaire Network .

[ 4 ]  Μελέτες Πολέμου και Ειρήνης .

[ 5 ]  Το OSS γέννησε τη CIA, της οποίας ο Ντουλς θα γινόταν διευθυντής.

[ 6 ]  Δείτε την έρευνα του Paul Labarique «  AFL-CIO or AFL-CIA;  και "  1962-1979: the AFL-CIO and the Union counter-insurrection  ", Voltaire της 2ας και 11ης Ιουνίου 2004. Μεταξύ των ηγετών του AFL-CIO που μπήκαν στο CFR, σημειώνουμε τους David Dubinski, Robert J. Watt , Lane Kirkland, Thomas R. Donahue και Glenn Watts.

[ 7 ]  «Οι πηγές της σοβιετικής συμπεριφοράς» του κ. Χ, Foreign Affairs , Ιούλιος 1947.

[ 8 ]  Η CIA και το Σχέδιο Μάρσαλ της Sallie Pisani, University Press of Kansas, 1991.

[ 9 ]  Ο Paul Nitze ήταν παντρεμένος με τη κληρονόμο της Standard Oil Phyllis Pratt. Στο σπίτι της οικογένειας του Pratt, που προσφέρεται ευγενικά, το CFR εγκαθίσταται από το 1944.

[ 10 ]  «  Η επιστροφή του Χένρι Κίσινγκερ  » του Τιερί Μεϊσάν, Βολταίρος , 28 Νοεμβρίου 2002.

[ 11 ]  «  The Ford Foundation, μια φιλανθρωπική οθόνη για τη CIA  » και «  Γιατί το Ίδρυμα Ford επιδοτεί τη διαμαρτυρία  », Voltaire , 5 και 19 Απριλίου 2004.

[ 12 ]  “  The War of Civilizations  ” του Thierry Meyssan, Voltaire , 4 Ιουνίου 2004.

ΠΗΓΗ: www.voltairenet.org/article14344.html